Nadat wij om half 3 's nachts in Irkutsk waren gearriveerd, werden met een busje naar ons Chalet aan het Baikal meer gebracht. Dit was een rit van 63km. De chauffeur vertelde ons dat het de volgende dag een nationale feestdag zou zijn en iedereen uit de omgeving naar het meer zou komen om aan het meer te zitten en de plaatselijke vis te eten: Humol of iets dergelijks. We hadden de laatste 5u in de trein al geslapen, dus veel slaap hadden we niet meer nodig. Na een ZEER welkome douche zaten we om kwart voor 9 aan een prima verzorgd ontbijtje (brood, pap, gebakken eitje, pannenkoekjes, jus en thee). De thee bleek, achteraf, een thee concentraat te zijn dat je zelf bij moest vullen met heet water. Hier kwam Bart achter nadat hij de halve kop in een keer achterover had gegoten: het equivalent van 6 koppen thee in één slok.

Na het ontbijt liepen we naar de tourist information om te zien wat er allemaal te doen was in Listvinyanka (het plaatsje waar we verbleven aan het Baikal meer). Bij de vraag of er English of Deutsch gesproken werd kregen een kort antwoord: Njet! Ruski!... Handig die tourist information... Gelukkig was er een bedrijfje dat o.a. mountainbikes verhuurde waar wel gebrekkig engels gesproken werd. Hier hebben we twee mountainbikes gehuurd voor de hele dag. We zijn langs de kust van het meer gefietst, naar een zonnetelescoop bovenop een heuvel gelopen, naar een viewpoint geweest en we zijn door een klein nationaal park gelopen. Het Baikal meer is onbeschrijflijk groot: 79km breed, meer dan 600km lang en op het diepste punt meer dan 1600m diep! 's Avonds hebben we de plaatselijke vis geproefd (heerlijk, een soort zoet water variant van zalm, gerookt) en de laatste zon mee gepikt aan het strand onder het genot van een biertje. Naast de wandelroutes, waarvan wij het gros in de directe omgeving wel gelopen hadden, was er in Listvinyanka niet heel veel te doen. Mooi was het er wel: veel bossen, kristalhelder water en een fantastisch uitzicht.

De volgende ochtend werden we rond 10u terug gebracht naar Irkutsk. We zaten samen met twee andere Nederlanders in het busje: Bert en Peter (vader en zoon). Zij hadden bij dezelfde organisatie geboekt en zouden dezelfde avond ook in de trein stappen naar Mongolië. In Irkutsk was er een groene lijn uitgezet waarbij je langs wat toeristische punten werd geleid. Hierbij stonden zowaar beschrijvingen in het engels. Verder kon je ook daar aan een uitloper van het Baikal meer zitten en waren er mooie parken om in te zitten.

's Avonds om 10u plaatselijke tijd vertrok de trein in de richting van Mongolië. We ontmoetten Bert en Peter in een Irish pub tegenover het station. In de trein hebben we met hen samen in een coupé gezeten. Bij onze coupé was er namelijk nogal wat gedoe. Een aantal Mongoolse handelaren hadden onze coupé vol gestopt met dozen bananen. Hierdoor konden wij onze bagage nergens meer kwijt. Dit werd uiteindelijk eenvoudig opgelost: er stonden er uiteindelijk nog maar twee bij ons in de coupé.

De volgende ochtend was het landschap compleet veranderd. Van een groen bomen landschap naar een dorre vlakte met hier en daar een grasveldje met koeien en een vervallen huisje. Om half 2 kwamen we aan in de grensplaats Naushki. Hier vindt de Russische grenscontrole plaats. Daarnaast moesten we een tijd de trein uit omdat het spoor richting Mongolië een enkel spoor is. De paspoortcontrole was langdradig en moeilijk: honden de trein in, 3x paspoort controleren (waarvan de laatste een kwartier per persoon duurde inclusief controle van de lengte) en controle van bagage. Dit alles in een coupé waar de temperatuur opliep naar de buitentemperatuur van 32 graden. Uiteindelijk was het 6 uur eer de trein weer in beweging kwam.

Na 1113 km vanaf Irkutsk (6306km vanaf Moskou) arriveerden we in Ulan Bator.